Lange Bleek & Herbertusbossen

Wandeling van 8,5 km
Export: gpx
Foto’s en clickable map: onder de tekst

Vandaag ben ik in een gebied waar ik nog niet eerder was, ten zuiden van de Strabrechtse Heide en net over de grens van de gemeente Someren – dit natuurgebied ligt op het grondgebied van de gemeente Heeze-Leende. Het nabijgelegen Keelven (wel in Someren) heb ik eerder bezocht, vlakbij liggen de Lange Bleek en de Herbertusbossen, van elkaar gescheiden door de Somerenseweg. Beide omgevingen zijn prima afzonderlijk te bezoeken, ik loop vandaag een wandeling van 8,5 kilometer waarbij ik ze in één keer ontdek. Een prachtige omgeving moet ik zeggen, en vol variatie: bossen, heide en het kleine Bultven. Hier de wandeling rond het Keelven.

De auto parkeer ik op een kleine parkeerplaats op de hoek van de Vlaamseweg en de Lange Bleek, bij een oorlogsmonumentje en een informatiebord van Brabants Landschap. Wandelschoenen aan, starten maar!

Ik vind een leuke website over de Lange Bleek, met daarop informatie over de herkomst van de naam Lange Bleek:

De naam Lange Bleek is afkomstig van een ven, dat direct ten zuiden van het huidige bosgebied gelegen heeft en in het begin van deze eeuw is drooggelegd en ontgonnen. Een bleek is een ven, dat in de meeste zomers droogvalt; bleek duidt op het blanke, het witte van het water, vgl. namen als Blankven en Witven elders.

Ik begin met de wandeling en heb al snel aan mijn linkerhand een mooi heideveld. Onder een boom rusten in de verte drie Schotse hooglanders uit. Door een klaphekje mag ik het begrazingsgebied in; helaas zijn de runderen net te ver weg voor een mooie foto. Het is hier verder erg rustig: ik kom nauwelijks andere wandelaars tegen. Ik hoor ontzettend veel vogels en alleen het verkeer op de Somerenseweg is daarnaast af en toe hoorbaar – gelukkig niet bijzonder hinderlijk.

Ik loop een stukje door het bos en stuit dan op de Somerenseweg. Gelukkig hoef ik hier maar een paar meter parallel aan te lopen; ik sla een zandpad in dat vervolgens weer schuin wegloopt van het verkeer. Het pad is ongeveer zevenhonderd meter lang; links van me grasland met weideblommen, rechts een klein stuk bos. Ik loop vandaag een wandeling die ik hier vond; de man die me voor ging, heeft hier sporen van reeën en zwijnen gezien. Gaaf, dat die hier gewoon rondlopen. Op een gegeven moment sla ik rechts af en ben ik al snel weer op de drukke weg van Someren naar Heeze. Nu moet ik hem wel even volgen.

Na driehonderd meter steek ik over en laat ik de Lange Bleek even voor wat ie is; ik mag nu een wandeling maken van 3,5 kilometer door de Herbertusbossen. Een mooi vooruitzicht: zo dadelijk komen de mooie vergezichten van de Strabrechtse Heide. Ik moet het even opzoeken: het bos is vernoemd naar Herbertus van Heeze, de eerste Heer van Heeze.

Ruim een kilometer lang loop ik over een breed bospad. Geen straf: het is mooi weer, de zon schijnt heerlijk door het mooie bos aan mijn linkerhand, vogels zijn volop aan het zingen en rechts zie ik op een gegeven moment nat grasland: vind ik altijd fotogeniek. Ik loop om het veld heen. Na ongeveer vier kilometer, ongeveer op de helft van deze route, staan er wat informatiebordjes aan het pad, met daarbij een insectenhotel en een bankje. Een mooie rustplek voor wie wil, ik loop echter rustig door.

Voor me ligt het mooiste pad van vandaag. Het kronkelt lekker tussen de bomen door en links van me ligt de Strabrechtse Heide. Ik zie helaas geen grazers vandaag maar je hoort mij niet klagen; door het mooie weer kan ik kilometers ver kijken. In de verte zie ik zelfs de televisietoren van Mierlo – hemelsbreed hier bijna zes kilometer vandaan. 

Dit deel van de wandeling is ongeveer twee kilometer lang, geniet ervan! Het wordt weer iets bosrijker als je weer bijna terug bent op de Somerenseweg. Deze steek ik voor de tweede keer vandaag over en dan ben ik weer in de Lange Bleek. 

Het laatste deel van deze wandeling gaat over smalle, slingerende paadjes en over een bospad langs het begrazingsgebied waar ik vandaag begon. Vervolgens loop ik bijna helemaal om het Bultven heen. Het water staat vrij hoog en dat is wel eens anders; met de droge zomers van de laatste jaren kan het zomaar zijn dat een ven helemaal droogstaat. De weerspiegeling in het water levert altijd mooie beelden op.

Hier vlakbij zijn de fundamenten te vinden van de villa van de familie Elias; ik ben er vandaag niet geweest, maar kom zeker nog eens terug voor wat foto’s. Wikipedia:

Het gebied kwam in handen van de Eindhovense textielfabrikantenfamilie Elias. Er werd een landhuis gebouwd. Niet lang na 1900 werden de meeste vennen drooggelegd en ontgonnen voor de landbouw. Slechts het Bultven en enkele heidgebiedjes overleefden deze ingreep. Naast land- en bosbouw werd het gebied ook als landgoed voor de jacht gebruikt. De (Joodse) familie Elias moest echter aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog vluchten en emigreerde naar Amerika. Het landhuis werd in beslag genomen door de bezetters, welke er een verblijf inrichten. Daarom werd het in 1944 door het verzet in brand gestoken. De fundamenten ervan zijn nog aanwezig.

Genoeg reden om dus nog eens terug te keren!

Het is nog maar een kleine kilometer lopen terug naar mijn auto. Ik loop weer langs het begrazingsgebied waar ik begon en zie in de verte dat een eerder liggende Schotse hooglander nu overeind is gekomen; je ziet hem staan op de foto hieronder, die met het klaphekje. In de verte zie ik mijn Aygo. De twee andere auto’s die hier eerder stonden, zijn al weg. Heel even was het gebied van mij alleen en ik heb ervan genoten!

Hieronder tien foto’s en een plattegrond van de route. Download de gpx-file hierboven om de route in te laden op je smartphone, smartwatch, wandelnavigatie of in een van de vele sites die hiervoor bedoeld zijn. Zelf gebruik ik de app Topo GPS op mijn iPhone.

Foto’s alleen gebruiken na toestemming en altijd met vermelding van de fotograaf; Perry Vermeulen. Wil je een exemplaar bemachtigen, neem contact met me op. Ik heb alle beelden in het formaat 4032×3024.

Advertentie